Tak tylko....

... na chwileczkę zaglądamy na bloga, żeby życzyć Wam w ten dodatkowy dzień w roku

wspaniałego tygodnia i mnóstwo uśmiechu :)

No i żeby wiosna już przyszła, bo łapy mokre i brudne po spacerach.

Miziaki Łaciaki !

W DeHę !

Lubicie tradycyjne drewniane deski w kuchni ?

Ja baaaardzo :)

Fajnie wyglądają, pięknie prezentują się, gdy na nich coś serwujemy i są bardzo praktyczne.

Można na nich postawić gorący garnek, kroić, podawać wędliny czy sery :)

Nasza pierwsza oryginalna (pod względem kształtu) pochodzi z naszej włoskiej wyprawy.

Drugą kupiłam całkiem niedawno.

To polskie rękodzieło. 

Piękne, solidne, niepowtarzalne i w bardzo atrakcyjnej cenie !

Dla mnie najwspanialsze jest to, że możecie napisać maila, wysłać zdjęcie 

i otrzymacie deskę w takim właśnie kształcie :)

Serio !

Wpadły Wam w oko jakieś deseczki w Internetach ?

Marzycie o jakiejś ?

To śmiało piszcie zapytanie na deha.wood@wp.pl

Poniżej przykłady uroczych desek w kuchni :)

Wybór deseczek jest ogromny, nie zmienia to jednak faktu, że możecie zaprojektować własną :)

Mieć dokładnie taką, jaką chcecie.

Może korytko, może miseczkę, może deskę na bagietkę ?

Ceny ? Świetne !

15-35 zł/szt.

Do tego przemiła obsługa i fachowe porady :)

Różne rodzaje drewna, dzięki czemu każdy znajdzie coś dla siebie.

A może na prezent ?

Świetny, oryginalny i niebanalny :)

A na koniec moja wersja sałatki, 

która co jakiś czas pojawia się w Kuchennych Rewolucjach.

Fajna do piwka.

Konkretna, pikantna, inna, warta spróbowania :)

Porcja na 3 osoby:

20 dkg żółtego sera w kostce

20-25 dkg kiełbasy szynkowej w kawałku 

2 łyżki majonezu 

1 łyżka ostrej musztardy

pęczek zielonej cebulki

1 duży, kiszony ogórek

szczypta pieprzu

W misce mieszamy musztardę z majonezem.

Dodajemy pokrojony w cienkie paseczki ser i kiełbaskę.

Siekamy szczypiorek, kroimy w kostkę ogórka i mieszamy 

wszystko razem.

Na koniec dodajemy pieprz do smaku i gotowe :)

Smacznego !

Takie zadanie to dla mnie wyzwanie ! :)

Każdy, kto choć troszkę mnie zna, doskonale wie,

że lubię kolory jasne, stonowane, pastelowe...

Dlatego zamówienie na takiego box'a (takiego, czyli w kolorach - czarny, czerwony, biały)

potraktowałam jako wyzwanie dla swojej wyobraźni i umiejętności.

Jak mi to wyszło, czy odnalazłam się w takich klimatach ?

Oceńcie sami :)



W urodzinowym pudełeczku nie mogło zabraknąć taczki kwiatów, czyż nie ?

Wierzę, że dla solenizantki będzie to miłe zaskoczenie i wspaniała pamiątka,

taka od serca, od najlepszych przyjaciółek :)

Wyczekany prezent walentynkowy :)

Są w czeluściach internetu takie fanpejdże i blogi, które odwiedzam regularnie.

Bardzo je lubię i choć nie zawsze mam czas, aby coś napisać, to wracam do nich z przyjemnością :)

To strony wnętrzarskie, ciuchowe, kulinarne, "życiowe", ale również makijażowe.

Jakiś czas temu pokochałam również pewnego potworka :)

Za emanowanie niewymuszoną radością, spontaniczność, szczery uśmiech, 

fajne rady, dystans do siebie...

Znacie Red Lipstic Monster ? Ja poznałam i już nie opuszczę :)

To właśnie za jej sprawą moje tegoroczne życzenie walentynkowe.

Ewa potrafi doradzić, porównuje masę kosmetyków i pokazuje jak się nimi posługiwać.

Pomyślałam, że może i ja spróbuję :)

I tak oto stałam się posiadaczką dwóch produktów polecanej firmy Zoeva - 

to róż do policzków i mega czarna kredka do oczu.

Są naprawdę świetne !

Mam też swój pierwszy pędzelek z Hakuro 

(powiem tylko, że aplikacja nim to sama przyjemność) :)

Skusiłam się też na farbkę do ust (Lip Lava) - jeszcze jej nie wypróbowałam, 

ale wkrótce się to zmieni, bo jestem jej baaaardzo ciekawa :) 

Ostatnia nowość to paletka matowych cieni firmy Freedom - ona też będzie miała debiut niebawem :)

Ale radocha !!! :)

Dziękuję mojemu Walentemu oraz Minti Shop 

za odrobinę radości i przyjemności w ten szary czas.... <3

A Wy ?

Macie jakiś swoich ulubieńców, których polecacie z całego serca ? :)

Zakochani są wśród nas :)

Piękne kwiaty w dowód miłości - uwielbiam !

Ale dowodem miłości może być również taker pneumatyczny.

Ważne, by każdy kogo kochamy tak wyjątkowo, czuł się w tych dniach wyjątkowo ważny :)

Piszę "w tych dniach", bo w tym roku mamy cały zakochany weekend dla siebie!

A z mojej strony dodatkiem do takera jest ciacho... baaaardzo czekoladowe 

- czyli takie jakie Niebieskooki lubi najbardziej :)

Do tego naturalnie pyszna, gorąca kawa.

Ciasto jest bardzo proste, dlatego natychmiast dzielę się z Wami przepisem na nie.

Obiecuję, że posmakuje każdemu, kto lubi bardzo czekoladowe, ciemne i wilgotne ciasta :)

Składniki suche:

2 szklanki cukru

3 szklanki mąki

1/2 szklanki ciemnego kakao

1/2 łyżeczki soli

1/2 łyżeczki chilli (opcjonalnie)

2 łyżeczki sody

Składniki mokre:

2 szklanki letniej wody 

1 szklanka oleju

2 łyżeczki octu

pestki z jednej laseczki wanilii

Wszystkie składniki suche przesiewam i łączę.

Następnie dodaję kolejno wszystkie składniki mokre ciągle mieszając.

Po uzyskaniu jednolitej masy, 

wylewamy ją na mała blaszkę uprzednio wysmarowaną margaryną i wysypaną bułką tartą.

Pieczemy w 180 stopniach przez 45 minut, 

a następnie w 150 kolejne 15-20 minut (do uzyskania suchego patyczka).

Możemy dodatkowo polać ciasto polewą czekoladową :)

Gotowe :)

Słodkich Walentynek ! <3

Niebieskooki mówi, że pycha :)

Ja mu wierzę....

Minęły dwa latka odkąd jest z nami Łatka :)

Historia to troszkę niecodzienna.

To nasze spotkanie, to trochę jakby przeznaczenie - choć wiem, że to mocne słowo.

Wiecie, że zarzekałam się, że nigdy, przenigdy nie założę sobie facebooka ???

A jednak ! Nawet mnie coś podkusiło. 

Znając siebie, obstawiam, że była to zwykła ciekawość ;)

Pewnego styczniowego poranka w 2014 roku założyłam konto.

Czemu ?

Może właśnie po to by Ją spotkać ?

By stała się częścią mojego.... naszego życia ?

Ale po kolei...

Dosłownie w kilka dni po założeniu konta pojawiło się zaproszenie

do wzięcia udziału w facebookowym wydarzeniu.

Podeszłam do tego bardzo sceptycznie.

Owo wydarzenie dotyczyło ratowania trzech suczek, które zostały odebrane właścicielowi

w trakcie interwencji OTOZ Animals.

Na początku - może bardziej z niewiedzy i nieumiejętności posługiwania się facebookiem,

kliknęłam - wezmę udział.

A przecież nawet nie wiedziałam, czy idą za tym jakieś konsekwencje....

Jak się chwilę później okazało - szły.

Wtedy jeszcze nie wiedziałam, że konsekwencje będą takie kudłate !

Poniższe zdjęcia, to te które widniały w wydarzeniu:

Historia psiaków nie była wesoła.

Wszystkie po przejściach, szukały domu.

A ja już przecież od jakiegoś czasu myślałam o adoptowaniu czworonoga.

Byłam w tym celu nawet w pobliskim schronisku, co skończyło się moim załamaniem.

Wyjechałam stamtąd zdruzgotana i dałam sobie jeszcze czas.

To był czas na założenie facebooka i wzięcie udziału w tym 

- jakże ważnym dla nas - wydarzeniu ;)

Po rozmowie z Niebieskookim podjęliśmy decyzję.

Jednak pierwotnie nakręciliśmy się na karmelową Muszkę.

Tak bardzo przypominała Leosia.....

Ona jednak pierwsza znalazła dom.

Gdy poinformowałam o naszej decyzji, okazało się, że i Łatka ma już potencjalnych opiekunów..

Pomyślałam wtedy: "Trudno, ważne, że będzie miała swoją rodzinę".

Chwilę później telefon, że... jednak nie.

Łatka może być nasza ! Może trafić do naszego domu !

Szybkie potwierdzenie i kilka dni później jechaliśmy już po nią.

Cali w nerwach i emocjach :)

Tak oto psiczka trafiła do nas i z miejsca skradła nasze serca.

Wyleczona, nakarmiona, zaczynała nam coraz bardziej ufać, 

po paru dniach okazało się też, że umie szczekać i to jak !!!

Wciąż bała się ludzi, szczególnie po zmierzchu, 

ubranych na ciemno mężczyzn, rowerzystów i kilkuletnich dzieci.

Do dziś się ich boi i pewnie nie przestanie.

Ale ma też swoich Ludziów, których kocha i szaleje ze szczęścia na ich widok :)

Ma kilku psich przyjaciół.

Ma swoje miejsce w łóżku.

Ma swoją miseczkę (różową w kropki!).

Ma swoją piłeczkę (dziś nikt by nie uwierzył, że pierwsza, 

którą dostała leżała nieruszona, bo mała nie wiedziała do czego służy, wręcz się jej bała).

A w końcu ma nas, a my mamy Ją :)

Kochana, słodka, nasza Łakotka.

Potrafi pocieszyć, gdy jest nam źle,

rozbawić, rozczulić, rzadziej wkurzyć 

(bo nie wiem czy wiecie, ale z niej niezła diablica się zrobiła).

Nie wyobrażam sobie życia bez niej.

Bo bez niej było tak pusto.... Nie byłam nawet świadoma tego jak bardzo.

A teraz ?

Te oczy mądrze wpatrzone, ten śmigajacy ogon gdy wracam z pracy 

- nic nie jest w stanie go zastąpić.

Tylko ten czas... tak szybko umyka. To już dwa lata. 

Dzisiaj już w pełni świadomie mogę potwierdzić -

jest wyjątkowa, wspaniała, czyż nie ? :)